Pomoc techniczna
Szkło hartowane jest materiałem coraz częściej stosowanym w budownictwie mieszkaniowym. Szkło hartowane posiada ponad 5-krotnie większą wytrzymałość. Powstaje w procesie hatrowania szkła tradycyjnego, dzięki czemu nazywane jest szkłem bezpiecznym. Po rozbiciu rozpada się na mniejsze elementy o zatępionych krawędziach.
– Szkło hartowane, pojedyncze w różnych kolorach
– Przezierne typu float, diamant jako najwyższej jakości szkło przezierne, brąz, zieleń, grafit, szkło mleczne (satynowane lub piaskowane)
– Szkło hartowane, pojedyńcze emaliowane – malowane lakierem w palecie RAL
– Szkło hartowane, pojedyncze typu fussing – szkło artystyczne
– Szkło hartowane, termoizolacyjne o różnych grubościach w zależności od współczynnika przenikania ciepła
– Szkła ornamentowe o różnych formach graficznych
– Szkło hartowane, warstwowe w odmianach koloru jak wyżej
Jest to szkło z funkcją zmiennej przezierności. Dyskrecja na żądanie! SGG PRIVA-LITE jest szkłem warstwowym zbudowanym na bazie szkła super białego i przekładki zawierającej ciekłe kryształy. Pod wpływem działania pola elektrycznego (100V / 50Hz) ciekłe kryształy układają się w sposób uporządkowany, a szkło staje się całkowicie przezierne. Gdy wyłączymy szkło SGG PRIVA-LITE jest ono matowe i nieprzezierne – jest to opcja kontrolowanej widoczności. Ponadto, gdy szkło SGG PRIVA-LITE jest wyłączone (matowe/ nieprzezierne) staje się idealnym ekranem projekcyjnym. Istnieje możliwość wykonania nadruku grafiki i logo firmowego na przekładce wewnętrznej szkła SGG PRIVA-LITE.
Proces hartowania szkła polega na ogrzaniu szkła do wysokiej temperatury po czym jej gwałtownym ochłodzeniu. Dzięki temu procesowi odporność szkła wzrasta kilkukrotnie.
Produkcja tego szkła polega na wylewaniu masy szklanej na powierzchnię ciekłej cyny a następnie poddawane jest dodatkowej obróbce ogniowej.
Dzięki temu uzyskujemy idealnie gładkie powierzchnie tafli. Szkło float może być produkowane w grubościach od 2 do 19 mm.
Szkło do stosowania w budownictwie dostępne jest standardowo w grubościach od 3 do 12 mm.
Przepuszczalność światła zależy od grubości oraz zawartości tlenku żelaza w masie szklanej. Szkło o niskiej zawartości tlenku żelaza nazywane jest szkłem odbarwianym lub ekstrabiałym.
Walorem takiego szkła jest nie tylko funkcjonalność, ale też estetyka.
Szkło FLOAT jest podstawą do produkcji szkła hartowanego (ESG), laminowanego (VSG), zespolonego, dekoracyjnego bądź luster.
Zastosowanie:
– drzwi szklane
– meble szklane (stoły, półki) blaty,
– okna, kabiny prysznicowe
Składa się z 2-ch lub więcej tafli szkła sklejonych ze sobą na całej powierzchni folią PVB.
Szkło laminowane po rozbiciu stanowi w dalszym ciągu jedną bryłę, gdyż wszystkie kawałki szkła są przyklejone do folii, która zabezpiecza szkło przed rozsypaniem
W celu zwiększenia wytrzymałości szkła laminowanego do jego budowy wykorzystuje się oprócz szkła FLOAT szkło hartowane ESG.
Szkło laminowane może być poddawane dalszej obróbce np. obróbka krawędzi, wiercenie otworów itd.
Główne zastosowania:
– daszki szklane
– balustrady szklane
– szklane podłogi
Funkcje:
– Ochrona przed ryzykiem skaleczeń
– Ochrona przed aktami wandalizmu
– Ochrona osób przed wypadnięciem
– Przeszklenia nadające się do chodzenia po nich
Szyby laminowane oznacza się w sposób następujący: xy.z
gdzie:
x i y – grubości tafli użytych do budowy szkła
z – ilość foli PVB pomiędzy taflami (grubość 1 foli wynosi 0.38mm)
np.: 66.4 oznacza: dwie szyby, każda o grubości 6 mm połączone 4-ma foliami PVB
O szkle
Szkło z natury jest materiałem kruchym, dlatego też aby podnieść jego walory użytkowe, a przede wszystkim zwiększyć bezpieczeństwo obcowania z nim proponujemy Państwu hartowanie szkła. Hartowanie polega na obróbce cieplnej szkła w temp. 620-680 °C, a następnie gwałtownym ochłodzeniu powietrzem. Proces ten nie zmienia zewnętrznego wyglądu szkła, a jedynie podnosi jego wytrzymałość.
Procesowi hartowania może być poddane szkło typu float, barwione w masie, szkło z powłokami jak i szkło ornamentowe. Dzięki hartowaniu zwiększa się jego odporność na uderzenia oraz wytrzymałość nie tylko na czynniki mechaniczne ale i naprężenia związane ze zmianami temperatury powierzchni.
Wytrzymałość mechaniczna szkła hartowanego jest 5 – 7 krotnie wyższa od szkła zwykłego. Po przekroczeniu wytrzymałości szkła hartowanego następuje jego rozbicie na drobne, nieostre kawałki zmniejszające ryzyko zranienia, podczas gdy zwykłe szkło po rozbiciu pęka przeważnie w długie i bardzo ostre kawałki. Szkło hartowane stosowane jest wszędzie tam, gdzie wymagana jest zwiększona jego wytrzymałość. Wg normy PN-EN 12150-2.
Nasze wyroby hartujemy na światowej klasy piecach do hartowania szkła płaskiego EFCO 1500×3000 2szt. oraz TeknoKilns 2200 x 4400
Hartowanie szkła
Szkło z natury jest materiałem kruchym, dlatego aby podnieść jego walory użytkowe, a przede wszystkim zwiększyć bezpieczeństwo obcowania z nim proponujemy hartowanie szkła. Hartowanie polega na obróbce cieplnej szkła w temp. 620-680 °C, a następnie gwałtownym ochłodzeniu powietrzem. Proces ten nie zmienia zewnętrznego wyglądu szkła, a jedynie podnosi jego wytrzymałość.
Procesowi hartowania może być poddane szkło typu float, barwione w masie, szkło z powłokami jak i szkło ornamentowe. Dzięki hartowaniu zwiększa się jego odporność na uderzenia oraz wytrzymałość nie tylko na czynniki mechaniczne ale i naprężenia związane ze zmianami temperatury powierzchni.
Wytrzymałość mechaniczna szkła hartowanego jest 5 – 7 krotnie wyższa od szkła zwykłego. Po przekroczeniu wytrzymałości szkła hartowanego następuje jego rozbicie na drobne, nieostre kawałki zmniejszające ryzyko zranienia, podczas gdy zwykłe szkło po rozbiciu pęka przeważnie w długie i bardzo ostre kawałki. Szkło hartowane stosowane jest wszędzie, gdzie wymagana jest zwiększona jego wytrzymałość.
Szkło hartowane można stosować we wszelkiego typu produktach. W niektórych, takich jak ściany szklane stałe i ruchome jest to konieczne ze względu na obowiązujące przepisy, w innych jak blaty czy półki wydają się być nieodzownym ze względu na bezpieczeństwo użytkowników. Ponadto może też być z powodzeniem stosowane w meblach, fasadach, kabinach prysznicowych, sprzęcie agd. Aby nadać mu niepowtarzalny wygląd szkło przed hartowaniem może być malowane, dzięki temu po procesie hartowania jest wizualnie bardzo ciekawe i atrakcyjne.
Hartowanie szkła – proces wytwarzania
Szkło hartowane różni się od szkła zwykłego sposobem pękania po rozbiciu. Szkło hartowane rozpada się na na drobne kawałki o tępo zakończonych krawędziach. Hartowanie szkła polega na ograzniu tafli do wysokiej temperatury, a następnie bardzo szybkim ochłodzeniu tej tafli. Dzięki temu szkło hartowane jest bardzo wytrzymałe na uszkodzenia mechaniczne oraz działanie wysokich temperatur.
Szkło hartowane – zastosowania
Ze szkła hartowanego wykuje się ściany działowe, drzwi szklane, regały szklane, kabiny prysznicowe, blaty stolików, szklane daszki, szklane zadaszenia, szklane meble. Szkło hartowane ma szerokie zastosowanie w przemyśle meblarskim. Firma Dubiel Vitrum produkuje szkło hartowane do mebli takie jak półki szklane, szklane drzwiczki, szklane szafki. Szkło może być wykonane w całości na zamówienie klienta — cięcie szkła, obróbka szkła, hartowanie szkła, ale także można zlecić hartowanie szkła powierzonego.
WZMACNIANIE SZKŁA
Wzmacnianie (termiczne lub chemiczne) szkła jest najważniejszą metodą poprawienia jego właściwości. Głównym celem tego procesu jest uzyskanie wewnętrznych naprężeń, głównie ściskających w skrajnych włóknach przekroju, które pod wpływem obciążenia zginającego są obniżone w włóknach rozciąganych, natomiast w strefie ściskania zwiększają się. Wiadomo, ze szkło jest bardzo wytrzymałe na ściskanie. Do propagacji rysy (i w konsekwencji zniszczenia elementu) może dojść tylko wtedy, gdy naprężenia rozciągające zrównoważą resztkowe naprężenia ściskające,i przekroczą wartość dopuszczalną.
Wśród metod wzmacniania szkła wyróżniamy: hartowanie termiczne, wzmacnianie termiczne oraz hartowanie chemiczne. Szkło poddane tym procesom wykazuje różny poziom wewnętrznych naprężeń oraz różne postacie zniszczenia. Różnice te będą wyjaśnione w tym rozdziale.
Hartowanie-termiczne(ang.toughening)
Proces hartowanie termicznego wykorzystuje podstawowe prawo fizyczne, które mówi, ze ciała przy podgrzaniu rozszerzają się, a przy chłodzeniu kurczą się o te same wartości. Szkło nie jest ciałem krystalicznym, ale jest cieczą w stanie stałym [1], nie istnieje zatem wyraźna temperatura krzepnięcia, przy której ciecz zamienia się w ciało stałe. Wykorzystując ten fakt, można podgrzać taflę szklaną do temperatury nieco wyższej niż ta, przy której cząsteczki przemieszczają się plastycznie, nie powodując wystąpienia wewnętrznych naprężeń. Tą temperaturę nazywamy punktem transformacji. Podgrzewając taflę szklaną do odpowiedniej temperatury, po pewnym czasie uzyskujemy stan, kiedy warstwy wewnętrzne i powierzchniowe mają tę samą temperaturę i w konsekwencji, te same odkształcenia.
Proces obróbki termicznej polega na podgrzaniu elementu szklanego do temperatury 620-675◦C (100◦C powyżej punktu transformacji). W kolejnym etapie, za pomocą strumieni sprężonego, chłodnego powietrza, poddaje się go procesowi gwałtownego chłodzenia. Spadek temperatury warstw przypowierzchniowych powoduje ich nagłe zestalenie. Warstwy położone głębiej wciąż pozostają plastyczne, ponieważ panująca tam temperatura jest bliska punktowi pięknienia
Dalej postępujące ochładzanie powoduje zestalanie się także warstw wewnętrznych, których możliwość kurczenia jest ograniczona przez zestalone wcześniej warstwy zewnętrzne. W wyniku tego procesu, przy hamowanym skurczu, w wewnętrznych warstwach elementu powstają naprężenia rozciągające, a w zewnętrznych, z powodu równowagi sił wewnętrznych, powstają znaczne naprężenia ściskające (około dwukrotnie większe od naprężeń rozciągających) . Wielkość tych naprężeń uzależniona jest od rodzaju szkła, grubości elementu oraz szybkości chłodzenia. Wartość naprężeń ściskających powstałych w procesie hartowania termicznego wynosi od 90 do 120 MPa.
Wzmacnianie-termiczne(ang.heat-strengthening)
Wzmacnianie termiczne jest podobnym procesem do hartowania termicznego, ale różnią się mniejszą intensywnością schładzania. Naprężenia wewnętrzne generowane w tym procesie są relatywnie mniejsze, wahając się w granicach od 40 do 80 MPa. Z faktu, ze gradient naprężeń wewnętrznych zależy od grubości szkła oraz proces chłodzenia odbywa się wolno, wynika, ze proces wzmacniania termicznego może być stosowany tylko dla tafli szklanych o grubości mniejszej niż 12 mm.
Wnioski
Postać zniszczenia elementu szklanego zależy od zmagazynowanej energii wewnętrznej, zależnej od wstępnego stanu naprężenia (uzyskanego w trakcie obróbki) oraz stanu naprężenia od obciążeń zewnętrznych. Szkło hartowane termicznie ma najwyższy poziom wstępnych naprężeń i zazwyczaj pęka w postaci małych, stosunkowo niegroźnych kawałków o powierzchni około 100 mm2. Z tego powodu szkło hartowane nazywane jest często szkłem bezpiecznym, co jednak może wprowadzać błąd, ponieważ nawet małe odłamki szkła spadające z wysokości kilku metrów mogą spowodować poważne zranienie. Pomimo, że szkło hartowane jest najbardziej wytrzymałe, jego postać poawaryjna (ang. ´post-failure performance), z powodu małych kawałków na które się rozpada, jest słaba. Interesującym kompromisem jest szkło termicznie wzmocnione, które pomimo około dwukrotnie mniejszej wytrzymałości, prezentuje lepsza postać po zniszczeniu. Szkło hartowane chemicznie prezentuje podobną postać po zniszczeniu jak szkło wzmocnione termicznie, jednak z powodu wad (przedstawionych wcześniej) nie jest szeroko stosowane w budownictwie. Szkło zwykłe, nie poddane żadnej obróbce posiada najmniejszą wytrzymałość, a po zniszczeniu rozpada się w postaci dużych kawałków o ostrych krawędziach. Poddane jednak znacznym obciążeniom (szczególnie w płaszczyźnie) pęka i przypomina w zachowaniu szkło poddane obróbce termicznej.
Badania Guesgena i Laufsa dowiodły, ze rozkład naprężeń ściskających, uzyskanych w procesie wzmacniania szkła, nie jest równomierny. W zależności od metody i przebiegu hartowania szkła możemy wyróżnić kilka stref, m. in. krawędziową oraz stref w okolicy otworów, które wywierają na siebie wpływ. Z tego powodu Laufs zaproponował minimalne odległości pomiędzy tymi strefami. W przypadku szkła wzmacnianego termicznie minimalna odległość otworu od krawędzi nie powinna być mniejsza niż trzykrotna grubość elementu d. Dla szkła hartowanego wartość ta jest ograniczona,do2.
Każda próba obróbki szkła hartowanego termicznie lub wzmacnianego termicznie powoduje jego nagłe kruche zniszczenie. Z tego powodu jakiekolwiek cięcia, wiercenie otworów lub szlifowanie musi być przeprowadzone przez zabiegami wzmacniania szkła. Skutkuje to także mniejszymi tolerancjami geometrycznymi.
Obróbka-krawędzi
Jak przedstawiono wcześniej szkło posiadałoby wielokrotnie większą wytrzymałość, gdyby nie skazy i mikrorysy, powstałe w fazie produkcji oraz obróbki mechanicznej szkła. Mikrorysy skoncentrowane są najczęściej przy krawędziach, co jest spowodowane cięciem tafli szklanej na mniejsze fragmenty. Wyniki badan pokazują, ze metoda cięcia tafli szklanych ma znaczący wpływ na ich wytrzymałość. Przykładowo, próbki 6 mm cięte mechanicznie w porównaniu do cięcia ręcznego, wykazują wyższą wytrzymałość o około 27%.
Również obróbka krawędzi ma znaczący wpływ na wytrzymałość szkła. Wyniki badań pokazują, że wytrzymałość próbek, których krawędzie zostały wyszlifowane, jest większa o około 60% w porównaniu do próbek porównawczych